İstanbul’un dört bir yanındaki sevimli anneler bebek bakıcıları arıyor ve su geçirmez külotlarını çıkarıyor. Bu hafta Grinin Elli Tonu fenomenine bir göz atmayı düşündüm.Herkesten üç yıl sonra, yakın zamanda EL üçlemesini aldım ve ikinci kitabın ortasında kurabiyelerimi sürüklemeden önce ilk kitabı çok acı çekerek okudum, burada pes ettim ve bunun yerine telefon rehberini okumaya başladım. Bir kadın egemen olarak, BDSM uygulamalarının nasıl tasvir edileceğiyle ilgileniyordum. Aslında uğraşmamalıydım çünkü bu kitap/film BDSM ile ilgili değil.Bana göre, iyi bir BDSM seansının özü, psikolojik üstünlüğü erken elde etmektir. “Sınırlar iyidir, ama tamamen kontrolden çıkıp sana saldırabilirim.” diyen bir göz parıltısı olmalı. Birçok müşterim için heyecan verici olan şey, bilmemektir. Çok derinlerde, karşılıklı bir saygımız olduğunu biliyorlar, bu çok önemli. Ancak gerçek şu ki, ayaklarıma kapanıp merhamet dilediklerinde, bunu gerçekten kastediyorlar.

Eski bir bankacı olarak (bunun utancını ve damgasını mezara götüreceğim) hala eski bir kuralımıza uyuyorum – müşterinizi tanıyın. Bugünlerde bunun onun tercihleri ​​ve sınırları anlamına geldiğini düşünüyorum, ancak bundan daha da önemlisi, bu kabul edilen sınırların ne kadar ötesine geçebileceğimi bilmek. Yani evet, kırmızı, kehribar ve yeşil trafik ışığı sistemini kullanıyoruz, ancak bazı müşteriler onları ‘kırmızı’nın ötesine götürmeme güveniyor, çünkü onları çok iyi tanıyorum ve ne zaman yeterince yaşadıklarını hemen hissedebiliyorum. Sahte sıkıntı gerçek olduğunda, duruyorum. Her zaman.

Aynı şeyin cesur Bay Hasan için söylenememesi ne yazık. BDSM topluluğunun neden ayağa kalktığını görebiliyorum. Burada kurbanını öyle bir cesaretle takip eden bir adam var ki, biraz da gönülsüzce hayranlık duymamak zor. Onun banka hesap bilgilerini biliyor, hatta onun hakkında koca bir dosya oluşturmuş ve ailesiyle geçirdiği tatili yarıda kesmek için uçağa binip, annesiyle kokteyllerini yudumladığı aynı otele yerleşiyor. On üzerinden ürkütücülük faktörü? On bir.

Daha da fazlası, onların ‘oyunu’ hakkında konuşalım.

İsteksizce şaplağı kabul ediyor ve daha sonra bundan hoşlandığını fark ediyor. Muhteşem. Bundan sonra, oyun odasına gitmeyi ve ona istediğini vermeyi kabul ediyor. Yani bu konuda oldukça netiz, bunun hoşuna gidebileceğini düşündüğü için değil, onu sevdiği ve bunun ona aşık olmasının tabutuna çakılan son çivi olabileceğini düşündüğü için. Ne sürpriz, ona aşık olma kapasitesine sahip değil, onu kendi malı olarak görüyor, istediği gibi kullanıp istismar ediyor. Ona bir kemerle en iyilerinden altısını veriyor, her vuruşu saymasını sağlıyor ve açıkça sıkıntılı olmasına rağmen durmuyor. Bu BDSM değil, istismar. Bir itaatkar nefes alamayacağı, güvenli kelimeyi bırakın, şoka girdiğinde rıza çoktan pencereden uçup gitmiştir. İkinci kitapta, onu ters çevirip güvenli kelime kullanması gerektiğini ve hatanın tamamen kendisinde olduğunu, klasik tacizci davranışı olduğunu görüyoruz. Tacizcilerin her zaman söylediği şey budur: “Yaptığım şeyden nefret ediyorum ama beni buna sen sürükledin. Yine de seni seviyorum. Açıkça muhtaç olmana rağmen.”

Şimdi neden hırladığımı görebiliyor musun? BDSM, daha önce de söylediğim gibi, karşılıklı saygıya dayanır. SAYGI.

Filmin aile içi şiddette artışa yol açacağını iddia eden bazı “feministler” var, ben buna inanmıyorum. Albert Bandura ve bebekleri hakkında araştırma yapan koltuk psikologları, sizi selamlıyorum. Çocukların bazen tanık oldukları davranışları taklit edecekleri doğru olsa da, bunun nedeni hala kişiliklerini oluşturma aşamasında olmalarıdır. Yetişkinler mi? Hayır. Ya tacizcisindir ya da değilsindir. Her iki durumda da, lütfen Fifty Shades’i gerçek BDSM ile karıştırmayın.